Alçı, alçıtaşı veya kireçten üretilen;[1] mimaride ve sanatta kullanılan, suyla karıştırıldığında macun kıvamını alan ve kuruduğunda sertleşen bağlayıcı yapı malzemesi. Alçının hidrotasyonu için yaklaşık ağırlığının dörtte biri ölçüsünde su ile karıştırılması gerekmektedir. Su miktarı arttıkça, alçının basınca karşı direnci zayıflar. Alçıtaşının 158 °C'de pişirilmesiyle elde edilir. Alçı su ile karıştırılınca yitirdiği suyu alarak çabucak donduğundan; yapılarda, asma tavanlar ve bölme panolarda, kabartma ve süslemecilikte, ortopedide, dişçilikte, heykelcilikte kullanıldığı gibi, toprağın tuzdan arınması için tarımda da kullanılır. İlave katkılarla inşaat sektöründe kaplayıcı malzeme olarak kullanılır pişirilme süresi içindeki su oranıyla doğru orantılıdır.Alçı tarihte ilk defa 8.800 yıl önce dünyanın en eski yerleşim yeri olan Çatalhöyük’te görülmüştür. Yapılan kazılarda evlerin zemininde ve duvarlarında alçının kullanıldığı keşfedilmiştir. Milattan sonra Anadolu’da ve Mezopotamya’da Sümerler, Asurlar, Selçuklularve Osmanlılar, Mısırlılar, Yunan ve Romalılar tarafından inşaat malzemesi olarak kullanıdığı kalıntılardan keşfedilmiştir. Rönesans Döneminde mimarların beklentisini karşılayan alçı, kolay kullanımı sayesinde birçok alanda kullanılmaya başlanmıştır. Alçı o dönemde sanat ile birleştirilmiştir. Dönemin mimar ve ressamları alçının kullanımına özen gösterip, iç yapı ve dış yapılarda kullanmış, özellikle korniş bölgeleri ve sütun işlemelerde kullanmışlardır. Alçı kullanımının yayılmasının en büyük olayı 1666yılındaki Büyük Londra yangınıdır. Yangın esnasında alçının yanmadığını gören halk alçı kullanımına başlamıştır. Hatta Fransa’da alçı kullanımı zorunlu hale getirilmiştir. Osmanlı Devletindeise yapılan birçok yapıda kullanılmış. Bu kullanımı arttıran bir başka özellik ise; alçının nem çekme özelliğidir. Cumhuriyet Döneminde alçı üretimi Kayseri’de başlamış.O günden sonra da değişen ve gelişen teknolojiyle birlikte üretimi hızlanan alçı halen daha yapılarda kullanılmaktadır.